W rozkwicie wiosny Pan przychodzi

i zaraz jest nam wszystkim raźniej,

że chociaż nie zasługujemy,

On ciągle świadczy o przyjaźni.

Miłość rozlewa na świat cały,

ucisza spory, zmywa grzechy,

każdego stara się zrozumieć,

sam przecież również jest Człowiekiem.

Ofiarę krzyża dla nas znosi,

wdzięczności zaś nie oczekuje,

ale dlaczego, On nie musi,

prosta odpowiedź, bo miłuje.

Nie potrafię dnia zaczynać i być rześką już od rana, nocne mary mają władzę, ciągle chodzę niewyspana. Cóż, nie mogę żyć bez słońca, tak niezbędna jest mi zieleń! Będę nudzić, łkać bez końca, zrozum mnie, bądź przyjacielem. Te prognozy przerażają, strajk podjęły pory roku, ktoś namieszał dla zabawy, zniknął błogi święty spokój. Cierpliwości już brakuje, ciągle zimno i ponuro, w telewizji bzdurne filmy, straszą wojną, czarną dziurą. Proszę, obudź ciepłym słowem, zaproś czasem na przechadzkę i obiecaj złote góry, wyznaj miłość drobnym maczkiem. Jeśli mam spokojnie zasnąć, ucisz proszę złe emocje, wiem, że zawsze jesteś przy mnie, gotów dać mi i sto pociech.

Refleksyjnie

Najpiękniejsza ponoć miłość... niespełniona,
kiedy ktoś nie zdążył chwycić cię w ramiona,
był trochę  nieśmiały, nie rzekł,  żeś mu bliska,
taka ciepła, znana i bezpieczna  przystań.

Wspólnych przeżyć przyznam, też nie było wiele,
nie przysięgał miłość, przed Bogiem w kościele.

Był to tylko seans, śniony w wyobraźni,

ckliwy, romantyczny na bazie przyjaźni.

Myśl zuchwała czasem snuła się po głowie,
przyjaźń dosyć ważna, czy wystarczy, powiedz.

A po latach dramat, nikt nie wie jak było,

krążą nawet  słuchy, mogła to być miłość…

wiosenne dary

wiosenne słońce

z wolna zagościło

w sercu zastygłym

wciąż kamiennym jeszcze

to co do wczoraj

zaledwie się śniło

światłem osiada

po porannym deszczu

przyroda wita

zmartwychwstania znakiem

wiatr melancholik

stroi polne struny

wiosenne łąki

oczekują maków

horyzont z wolna

wykrwawia się łuną

patrzę jak zima

roztopami znika

jak ptak kołuje

w wyzwolonym locie

wiatr go przytula

ramieniem matczynym

niebo wibruje

w radosnym szczebiocie

w dole dziewczyny

jak wiosenne siostry

jak wysłanniczki

świata odległego

pod ich spojrzeniem

zadziornym i ostrym

znowu spoglądam

ku odległym brzegom