Z cyklu "pociąg pospieszny opóźniony"...

Na zimę robię porządki,
schowam  ubrania do szafy,
wyrzucę  z pamięci pana,
o ile jeszcze potrafię.

Pewnie ogródek przekopię,
jarzyny schowam w piwnicy,
usmażę pyszne powidła,
pełne niebiańskiej słodyczy.

Tylko niewielki jest szkopuł,
tej zimy nie widać wcale
i nie wiadomo, czy przyjdzie,
zostaje na lodzie balet.

Przysmaki

Lubię kruche ciasteczka,

choć zapewne też tuczą,

z  konfiturką, orzeszkiem,

ach, zjem kilka przed nocą.

Rozpływają się szybko,

jak obłoki na niebie,

trzeba będzie znów upiec,

trudno zastąpić chlebem…

Obrońca

Wieczorem mam towarzystwo,

przylatuje komarzysko,

nie oceniam jakiej płci,

to nieważne, żąda krwi.

Szansy nie mam na obronę,

nie zapomni bestia o mnie.

Głowę chowam pod pierzynę,

nie oddycham, ledwo żyję.

Cisza, moment, już zasypiam,

a tu dźwięczy znów muzyka.

Lecz z pomocą przyszedł Nody

i  na drobne ją podrobił.

Spisek

Gdy jutro zadzwoni telefon

i obcy pan spyta, jak zdrowie?

Choć będzie to tylko pomyłka,

dziękuję, jest nieźle, odpowiem.

A prawda niestety jest inna,

tu strzyka, tam boli i gniecie,

wiadomo, pogoda jest winna

i mafia co rządzi na świecie.

Bo kto to wymyślił, by w styczniu,

 stokrotki bieliły się w trawie,

gdy przyjdzie nań sądu godzina,

za wszystkie swe sprawki odpowie.

Chciałam bardzo wiesz  że chciałam

być przy tobie rankiem

po niezwykłej nocy letniej

wypić wody szklankę

może byłam zbyt naiwna

 i wierzyłam w cuda

mimo wszelkich przeciwności

no  teraz się uda

odsłaniałeś mi miraże

świata cztery strony

w tamtych czasach jakże trudnych

z obłędem szalonym

już myślałam  że tak będzie

zawsze  coraz lepiej

ale przyszedł dzień feralny

do dziś dźwięczy echem

była to dziewczyna młoda

chyba nie ładniejsza

co ci mogła ofiarować

może była śmielsza

może tak cię nie kochała

fakt  że była płocha

więc odeszłam w zapomnienie

do dziś w nocy szlocham

 Wyglądam może na naiwną,
mimo doświadczeń  wierzę w cuda,
dostrzegam  komizm sytuacji,
nie biorę serio przykrych uwag.

Ciągle  odkrywam coś na nowo,

śmieję się, a tu trzeba płakać,

doceniam  każde ciepłe  słowo,

nie myślę, zaraz będzie atak.

A jeśli to jest niemożliwe,

nie będę miła ani słodka,

dlatego z góry was przepraszam,

taką możecie też mnie spotkać.

I wtedy zmieniam się w lamparta,

wyciągam  zęby i pazury,

by ci co weszli mi na odcisk,

 niekomfortowo się poczuli.       

Pamiętam święta przed laty,

zupełnie inne niż teraz,

grudzień był  z prawdziwym śniegiem,

a słupek poniżej zera.                              

Teściowa władzę dzierżyła

i planowała przyjęcia,

nietaktem byłoby nie przyjść,

odmówić wspólnego zdjęcia.

Już kilka tygodni wcześniej,

robiła plan co też poda,

wiadomo zgodnie   z tradycją,

nie jakaś dzisiejsza moda.

Rozmowy kwitły przy stole,

pięknie nakrytym  i sutym

i było sielsko, rodzinnie,

jak nigdy niestety potem.

Aniołek przyniósł prezenty,

leżały  cenne pod drzewkiem,

kolędy brzmiały na głosy,

 Pan przyjął radosną śpiewkę.                          

Wystarczy jedna Osoba,

która ma w sobie żar boży,

potrafi wszystkich przyciągnąć,

i miłość nieziemską mnożyć.

A dzisiaj każdy osobno,

jakoś przemęczy te święta,

o  tamtych  sprzed wielu laty,

wciąż będzie jednak pamiętał.