Miasteczko

Migawki z dzieciństwa

Pamiętam małe miasteczko,
opodal miasta  Krakowa,
jechało się pekaesem,
od smrodu bolała głowa.

Właściwie jedna ulica,
dwa rynki, w tym jeden Mały,
na środku pomnik Kościuszki,

co nieźle Moskali walił.

Żadnych galerii ni centrów,
dwa sklepy obuwie, szmaty

i  kilka małych sklepików,

gdzie były znajome taty.

Mogłam tam śmiało zaglądać,

kupować  misie z nadzieniem,

albo cukierki na wagę,

nikt się nie pytał o cenę.

                                 
Nie było  tam wodociągów,
kanalizacji, toalet

i jakoś ludzie przywykli,

nie buntowali się wcale.                           

Wygódki  pobudowano

drewniane, przy każdym domu,

przynajmniej świeże powietrze

nie przeszkadzało nikomu.

Wodę czerpano ze studni,
 w wiaderkach  stała wciąż świeża,
ciekawe nikt nie chorował,
lekarzom też nie dowierzał.

Znajomy  ojca, fotograf,
co czas uwieczniał swym fleszem,

miał zwyczaj siadać przed domem,

a zdjęcia robił- najlepsze.

W sąsiedztwie trzymano konie,

wjeżdżały same do bramy,

gdy pan ich był już zmęczony,

albo troszeczkę pijany.

Pamiętam odpust raz w roku,

dla dzieci frajda niemała,

kramy pyszniły się barwą,

stałam i podziwiałam.

 Jeszcze do dzisiaj pamiętam,

staruszkę- niemowę Józkę,

pasała kozy za miastem,

wracała powożąc wózkiem.

Nad rzeką stali Cyganie,

wierzyłam, że kradną dzieci,

jechali dumni na wozach,

dym ognisk zapachem nęcił.

Na drutach suszył się tytoń,
o liściach  ciemno- brązowych,  

kiszono w beczkach ogórki,

to towar był importowy.

Dokoła pola, ogrody,
atrakcji dziś nie wyliczę,
pamiętam nazwę miasteczka
wiadomo, to Proszowice.