wiosenne dary

wiosenne słońce

z wolna zagościło

w sercu zastygłym

wciąż kamiennym jeszcze

to co do wczoraj

zaledwie się śniło

światłem osiada

po porannym deszczu

przyroda wita

zmartwychwstania znakiem

wiatr melancholik

stroi polne struny

wiosenne łąki

oczekują maków

horyzont z wolna

wykrwawia się łuną

patrzę jak zima

roztopami znika

jak ptak kołuje

w wyzwolonym locie

wiatr go przytula

ramieniem matczynym

niebo wibruje

w radosnym szczebiocie

w dole dziewczyny

jak wiosenne siostry

jak wysłanniczki

świata odległego

pod ich spojrzeniem

zadziornym i ostrym

znowu spoglądam

ku odległym brzegom