Babcia

Ma lat czterdzieści, lub ciut więcej,
jeszcze do wczoraj była mamą,

tak prawdę mówiąc jest podobna,
a dzisiaj babcią ją nazwano.

Ciągle z  czułością  tuli dzieci,

gdy idzie świat się do niej śmieje,

gotuje dalej pyszne zupki,

i ma marzenia, w nich pięknieje.

Jest ciepła i wyrozumiała

i wiem, że nigdy się nie złości,

jest w stanie życie swe poświęcić,

z prostej przyczyny,ot z miłości.

Gdy trzeba dziurkę zaceruje,
opowie bajki piękne, stare,

bywa na każde zawołanie,
i ciągle kłóci się z zegarem.

A jej szarlotka jak smakuje,
 pierożki pycha, z owocami,

jej można zwierzyć się z sekretów,

wiadomo, że nie zdradzi mamie.

Tak jak przed laty,  lubi lody,

spacery wiosną z pewnym panem,

ubiera wtedy w kwiaty bluzkę,

wracają czasem tuż nad ranem.

Każda pogoda dla niej dobra,

ma mnóstwo jeszcze koleżanek,

umawia z nimi się na kawkę,

snują wspomnienia roześmiane.

Na półce trzyma ulubione

tomiki wierszy i romanse,

i ciągle jeszcze wierzy w cuda,

każdy dzień przecież daje szanse.

Ma już bogate doświadczenie, 

dzieli się  nim nadzwyczaj chętnie,

i ciągle jeszcze płacze w kinie,

gdy  pan całuje zbyt namiętnie. 

Babcie są więc nieocenione,

wciąż piękne, młode i zaradne,

czy posiadają jakieś skazy,

odpowiem szczerze, nie znam żadnych.