znowu uwierzę

kiedy odnajdę czterolistną wtuloną w złudny kwiat paproci zanim splecione stworzą bliskość przestanę prosić kiedy już zbledną wszystkie błędy te popełnione dziś i wczoraj zanim się myśli wymkną z pętli ciebie zawołam kiedy już zniknie efekt czasu niszczący co dzień uśmiech w lustrze stęskniona stu tysięcznych brzasków przy tobie usnę kiedy już zbłękitnieje wszystko wśród posiwiałych wiosną ścieżek gdy nieistotna będzie przyszłość znowu uwierzę