Powrót do młodości

Znałam dzionek,  który nie miał końca, żaden wieczór, nie napawał lękiem, miałam jedne sandałki od  święta,  kretonową , czerwoną sukienkę. Jadłam chleb pachnący, z twardą skórką,  piłam mleko, tak po prostu z dzbanka, znałam  przejścia  tajemne   w ogrodzie, dotąd wiem,  jak  pachnie  macierzanka. Zapominam pomału te miejsca, i osoby jakże  sercu bliskie,  mogę  jeszcze  moje dzieci uczyć, jak wygrywać melodie na listkach.  Drzewa znane obcy w pień wycięli,  ktoś postawił wielkie, nowe domy, mnie zamienił bezkarnie w kobietę, pomysł to był nadzwyczaj szalony.  Czyż nie mogłam zostać dalej dzieckiem, nie poznawać złych stron tego   świata, jakby komuś  na tym zależało, i chciał szybko  mnie oduczyć latać. Nie,  nie chciałam być wcale dorosłą, dobrze było mi w wieku dziecięcym, takie jednak są odwieczne   prawa, chcesz niewiele , a dają ci więcej. I pointy żadnej tu nie będzie, chociaż może komuś się nasunie, najszczęśliwsze są czasy dziecięce, wtedy jednak nikt tego nie czuje.                                    .